Ik heb in mijn blogs en mijn whitepaper over personeelsproblemen wel eens aangegeven dat het jammer is dat de jeugd van tegenwoordig niet meer live kan proeven wat techniek is. Daardoor is het lastig om te leren hoe ‘alles’ tot stand komt door samen te werken; ook in de techniek.
Een leuke persoonlijke anekdote komt uit 1979, waarin ik leerde hoe belangrijk samenwerken is. Ik was toen 15 (ik weet dat je nu gaat rekenen hoe oud ik ben….) en ik ging zoals ik vaker deed, in mijn vakanties met mijn vader mee op klus.
Mee naar Hoogovens
Mijn vader werkte toen al heel lang in de bedrijfsdeuren en kwam in heel Nederland bij bedrijven om kanteldeuren, rolluiken en overheaddeuren te plaatsen. Zo ook bij de Hoogovens, zoals het huidige Tata Steel toen heette.
Er was die dag een kleine discussie bij de poort, omdat ik nog maar 15 was en je 18 moest zijn om op het terrein te mogen komen. Maar met de mededeling ‘dat ik wel een beetje moest uitkijken en bij mijn vader moest blijven’ mocht ik toch mee.
Het monteren van het rolluik
Mijn vader en zijn collega moesten die dag een rolluik monteren bij de gieterij. Het was een flinke deur want er moest een locomotief met vloeibaar staal doorheen passen.
Eerst werden de geleiders voor het rolluik aan de kolommen gelast en bovenin (6m hoog) werd de steun voor de as gelast. Gewoon op de trap, hoogwerkers werden toen lang nog niet overal voor gebruikt.
Nadat alles vastgelast was, namen mijn vader en zijn collega ieder aan een kant de stalen as op hun nek, en gingen ze stap voor stap de trap op en waarschuwde mijn vader: ‘ga er maar niet onder staan’. Dat was één van de momenten waarop je als kind al jong gevaren leert inzien, wat tegenwoordig jammer genoeg niet altijd meer gebeurt.
Toen de as erop lag, werd de elektromotor gemonteerd en met een tijdelijke stekker werd het rolluik met een stalen kabel omhoog getrokken en op de as gerold. Omdat het fris was moest de deur gesloten worden opgeleverd. Alles bij elkaar bijna de hele dag werk. Daarna was het aan de elektromonteur van Hoogovens om de motor definitief aan te sluiten en de bediening te installeren.
Fout in de planning
En dat was waar het mis ging. Door een fout in de planning, was de motor niet aangesloten en werd mijn vader een paar dagen later weer naar IJmuiden gestuurd. Toen hij erachter kwam wat er aan de hand was, werd er even flink gefoeterd met behoorlijke krachttermen. Mijn opa had in Nieuwkoop de bijnaam ‘Bertus de vloekerd’ en de appel valt nooit ver van de boom, dus je kunt je voorstellen hoe dat heeft geklonken.
Men was vergeten de elektromonteur de deur aan te laten sluiten. En toen stond er een locomotief met vloeibaar staal letterlijk voor een gesloten deur. Nu heeft een lading vloeibaar staal veel meer waarde dan een splinternieuwe roldeur, dus de locomotief was dwars door de deur gereden om het staal op tijd in de gietmal te kunnen storten.
Het belang van samenwerken
Mijn vader was natuurlijk woest maar bij mij is toen wel het kwartje gevallen: er zijn verschillende disciplines nodig om een klus te klaren en die moeten goed op elkaar afgestemd worden.
De moraal van het verhaal: als je op vroege leeftijd ‘aan den lijve’ ondervindt hoe belangrijk samenwerken en afstemming zijn, blijft dat je hele leven bij je en wordt het een soort 2e natuur. Je kunt het nooit alleen maar samen kun je alles.
Dit is waarom FBI er altijd op hamert dat alle disciplines moeten worden meegenomen in een proces. Of het nu gaat om de aankoop van een nieuwe machine, het optimaliseren van een proces of het automatiseren ervan: elke discipline heeft waardevolle input te leveren. Wanneer al deze input wordt meegenomen, zorg je automatisch samen voor het best mogelijke haalbare resultaat.
Ook alle afdelingen samenbrengen voor een goed eindresultaat? Wij komen graag bij je langs. Neem contact met ons op en bespreek de mogelijkheden.
